Hello!

Fietsen in Cambodia, het gaat als volgt:

Je stapt op je fiets en nog voor je vertrokken bent, klinkt er al een 'hello'. Onderweg hoor je 'hello' uit alle windrichtingen. Soms hoor je zelfs een 'hello' en weet je begot niet waar ie vandaan komt: uit het Khmerhuis aan de kant, uit het rijstveld 300m verder of, vanop de brommerkar die hier dienst doet als openbaar vervoer? Of was het die schooljongen die de lucht uit z'n longen trapte om ons in te halen?

Vaak is het heel duidelijk en gaat de 'hello' gepaard met een ongelofelijke en allerschatigste glimlach, hoe jonger hoe schattiger natuurlijk. Kindjes komen soms van honderd meter ver aangelopen om 'hello'te zeggen of, als ze zich niet kunnen verplaatsen, roepen ze zich schor tot je hun 'hello' beantwoordt.

Want zo werkt het: het gehello stopt pas als je 'm beantwoordt...

Best wel grappig fietsen eigenlijk. Alleen als we even moe zijn, of honger hebben, lukt het niet altijd om even enthousiast terug te roepen... Dan bellen of toeteren we maar. Mijn (Krien) roze toeter van De Central is trouwens een voltreffer! Gisterenavond kon zelfs de nachtwaker van ons guesthouse het niet laten om eens te toeteren... Ik dacht al dat ze de fietsen wilden pikken.

Als fietsende mens krijg je vaak honger. Geen probleem in Cambodja, van zodra er 5 hutten samenstaan is er een waar je iets kan eten. Zoals die middag, onderweg tussen Takeo en Kampot. Het was half twaalf, tijd om te stoppen voor de zon en om een hapje te eten. We stopten aan een stalleke waar kookpotten stonden en waar mensen zaten te eten. Zoals gewoonlijk kregen we een warme welkom en een glas ijsthee voor onze neus. Heerlijk.

Niemand kon Engels, maar wijzen naar wat je wil eten, lukt ook, dus we wezen naar wat zij aten. Er gebeurde niets, allee tis te zeggen, in het restaurant. Alle kinderen van het dorp verzamelden zich intussen rond onze tafel en fietsen en vergaapten zich aan ons. Zeggen dat er niets gebeurde klopt dus niet helemaal...

We wezen nog eens naar de pot rijst en de visjes die er lekker uitzagen en het enige wat gebeurde was dat het meisje een beetje met haar hand wapperde en iets zei wat we natuurlijk niet verstonden. Na veel vijven en zessen nam de oudste vrouw het initiatief en gaf ons eten . Het was heerlijke vis met gember, mmm. Na een tijdje kwam er een jongen langs die een beetje Engels kon. Hij vertelde ons dat het een ontbijtrestaurant is en dat ze geen middagmalen serveren. Oeps. Het schaamrood stond op onze wangen, ze deelden hun eigen maaltijd met ons. Toen we wilden betalen, wilden ze niet, maar we voelden ons zo geambeteerd dat we toch wilden betalen. 1 Dollar. Lijkt niets, maar dat is de prijs voor een middagmaal onderweg.

Na veel bye bye's en orkoon's (dankjewel) fietsten we verder...