Vandaag is onze laatste dag in Cambodia. Het is ons hier te warm; om 11 uur stijgt de temperatuur hier boven de 30C en dat is net iets teveel voor ons. Het is dan wachten tot het weer wat afkoelt voor we weer de fiets op kunnen.
Vanmorgen hebben we nog eens genoten van 30 km stuiterasfalt. Het begrip was ook voor ons nieuw toen we het in een Nederlands fietsboekje lazen. Maar zodra je op stuiterasfalt zit weet je meteen wat het is! Op het eerste zicht lijkt het een mooi wegdek, tot je er op fietst, je bibbert gewoon van je fiets. Gelukkig zijn niet alle wegen van dit type. De grote wegen (en dus ook die met veel verkeer) zijn meestal in redelijke staat en fietsen aangenaam vlot. Als kleinere wegen geasfalteert zijn, is het opletten geblazen. Dan riskeer je stuiterasfalt gecombineerd met potholes en andere ongeregeldheden. We hebben er intussen ook 120 km durtroad opzitten! Qua verkeer valt dat gelukkig mee want iedere keer als er iemand voorbijrijd krijg je een stof douche over je. Gecombineerd met zweet geeft dat een mooi effect...
Streekproducten moet je in Cambodia erg letterlijk nemen. Je kan je wel voorstellen dat vis ofzo alleen te verkrijgen is in de buurt van water maar hier geldt dat voor wel erg veel producten. Zo zagen we vandaag plots op 100 meter, een tiental stalletjes met vispakjes en gevulde bamboe; dingen die we nog nooit eerder tegen gekomem waren. En zo gaat het met alles: steenkappers, rietverkopers, krekel snoepjes, specifieke vruchten enzovoort. Als je iets ziet wat je wil kopen of proeven moet je direct beslissen. De kans is groot dat je een paar kilometers verder het product niet meer vind.
Gelukkig zijn er ook nog producten die je overal kan krijgen. Ijs bevoorbeeld; dat vind je zelfs in het meest afgelegen dorp ook al hebben ze nog nooit van een diepvriezer of koelkast gehoord. Ijs wordt ergens centraal gemaakt in grote klompen van 2 meter op 30*30 cm en dan over gans het land vervoert. Als toerist kan je dus (gelukkig) met een gerust hart iets met ijs eten. Je moet er alleen niet bij nadenken door hoeveel handen het gegaan is voor het in je eten of drinken terecht komt.
Morgen nemen we de bus naar de grens met Laos. Een nieuw land met andere mensen, andere cultuur; het zal weer effe aanpassen worden.
Vanmorgen hebben we nog eens genoten van 30 km stuiterasfalt. Het begrip was ook voor ons nieuw toen we het in een Nederlands fietsboekje lazen. Maar zodra je op stuiterasfalt zit weet je meteen wat het is! Op het eerste zicht lijkt het een mooi wegdek, tot je er op fietst, je bibbert gewoon van je fiets. Gelukkig zijn niet alle wegen van dit type. De grote wegen (en dus ook die met veel verkeer) zijn meestal in redelijke staat en fietsen aangenaam vlot. Als kleinere wegen geasfalteert zijn, is het opletten geblazen. Dan riskeer je stuiterasfalt gecombineerd met potholes en andere ongeregeldheden. We hebben er intussen ook 120 km durtroad opzitten! Qua verkeer valt dat gelukkig mee want iedere keer als er iemand voorbijrijd krijg je een stof douche over je. Gecombineerd met zweet geeft dat een mooi effect...
Streekproducten moet je in Cambodia erg letterlijk nemen. Je kan je wel voorstellen dat vis ofzo alleen te verkrijgen is in de buurt van water maar hier geldt dat voor wel erg veel producten. Zo zagen we vandaag plots op 100 meter, een tiental stalletjes met vispakjes en gevulde bamboe; dingen die we nog nooit eerder tegen gekomem waren. En zo gaat het met alles: steenkappers, rietverkopers, krekel snoepjes, specifieke vruchten enzovoort. Als je iets ziet wat je wil kopen of proeven moet je direct beslissen. De kans is groot dat je een paar kilometers verder het product niet meer vind.
Gelukkig zijn er ook nog producten die je overal kan krijgen. Ijs bevoorbeeld; dat vind je zelfs in het meest afgelegen dorp ook al hebben ze nog nooit van een diepvriezer of koelkast gehoord. Ijs wordt ergens centraal gemaakt in grote klompen van 2 meter op 30*30 cm en dan over gans het land vervoert. Als toerist kan je dus (gelukkig) met een gerust hart iets met ijs eten. Je moet er alleen niet bij nadenken door hoeveel handen het gegaan is voor het in je eten of drinken terecht komt.
Morgen nemen we de bus naar de grens met Laos. Een nieuw land met andere mensen, andere cultuur; het zal weer effe aanpassen worden.
No comments:
Post a Comment