Als de nood het hoogst is

Zaterdag 20 januari

de dag begint slecht voor mij (Krien). Ook in Cambodia is het te warm voor de tijd van het jaar en dat wil zeggen dat het hier te warm is i.p.v. gewoon warm. Vandaag is de luchtvochtigheid ook erg hoog. Resultaat: nog voor zonsopgang sta ik al nat in't zweet van het ophangen van mijn fietstassen...

Na een maagvullend rijstontbijt fietsen we naar Phnom Santuk. Een heuveltje in het voor de rest ollands plat landschap, met heel veel boeddha's. De reisgids omschrijft het als een religieus pretpark waar de Cambodianen dol op zijn. Het is er leuk: overal boeddha's, liggende, staande, met of zonder lichtjes achter hun hoofd, je vraagt het maar. Het uitzicht van op de heuvel is ook leuk, zeker als er ook een oude vrouwelijke monnik zonder tanden komt lachen voor op de foto. Ik geniet ervan. Enig nadeel: het is nog maar 10u en ik ben al compleet oververhit. Degenen die dat al meemaakten kunnen zich er wel iets bij voorstellen... We fietsen tot aan een Wat (klooster) waar ik recupereer door m'n kop in 't water te steken en te wachten. Dit natuurlijk onder het alziend oog van de monniken en hun leerlingen. Privacy is vaak ver zoek in Cambodia. Op zo'n moment niet altijd aangenaam.

Ik recupereer en om 14u kunnen we verder. Na heerlijke gebakken bananen lacht het leven mij weer toe en zou ik de ganse wereld in 1 dag rondfietsen... Rond 15u komen we in een stadje met een guesthouse. Het is er verschrikkelijk druk en en onder de guesthouse is een Cambodiaanse cinema: 3 tv's die tegelijkertijd opstaan, gelukkig maar 1 met -veel- geluid. Er zitten minstens 30 ijskoffieslurpende mannen. Ze gaan zo op in hun film dat ze zelfs geen oog hebben voor die twee fietsende vreemdelingen, raar. We vinden het toch niet dat en besluiten om verder te fietsen.

Volgens de kaart is er op 25 km nog een stadje, waarschijnlijk met een guesthouse. 25 km op 3 uur, dat halen we makkelijk. We slurpen onze ijskoffie leeg en vertrekken. Het gaat vlot: het is eindelijk koeler, de weg is goed, er is bijna geen verkeer en we genieten volop. We schieten ook goed op. In een klein dorpje stoppen we voor een nog een hapje en vragen we voor de zekerheid al naar een guesthouse. En inderdaad, in de volgende stad is er een. Goed gezind trapen we verder.

Tot opeens de mooie asfaltweg stopt. Van de ene centimeter op de andere verandert de weg in een opgebroken stenen weg. Geen kiezel of grind, maar dikke stenen kriskras over en naast elkaar. Er valt amper over te fietsen en er is zelfs geen beter strookje aan de rand. Aiai. Het wordt krap, we hebben nog een uur daglicht en nog 7 km te gaan. In normale omstandigheden is dat nog max een half uur fietsen...Nu niet meer. We vragen eens rond in het dorp of niemand ons onderdak wil bieden, maar iedereen verwijst naar het stadje. We rapen onze moeT bijeen en vertrekken terug, geen tijd te verliezen op dit moment. Na 10 min. zie ik het absoluut niet meer zitten, we halen amper 5km/uur, dat halen we nooit voor den donker. Het moet er even uit en ik laat een enorm luide vloek waarin ik alles effe stevig vervloek...De tranen staan in m'n ogen.

Op dat moment passeren twee zussen. Nadat ze bekomen zijn van het verschieten (Cambodianen tonen nooit emoties) vragen ze of we een slaapplaats zoeken???

Het duurt welgeteld 0,5 sec om ja te zeggen! Blijkbaar stonden we net voor hun eigendom: een grote fruitplantage met een groot huis, het blijkt een welgestelde familie. De 'mama' begroet ons met veel warmte en zorg. Ze nemen zelfs onze fietsen uit onze handen en duwen die zelf verder. De mama kijkt bezorgt naar mijn rode en bezwete kop (die nochtans redelijk was). We krijgen direct een hapje fruit, een rondleiding in de boomgaard en propere 'sarongs' voor na de wasbeurt.

Als het donker wordt verhuizen we naar binnen, waar we de enige afgescheiden kamer in het huis krijgen en nog een maaltijd. De familie verwent ons als koningen. We verschieten wel: het is duidelijk een welgestelde familie, maar de inrichting van het huis is pover: enkel drie bedden. Eten doen we op de grond, er is geen tafel of er zijn geen stoelen. De keuken is buiten onder een afdak... Slechts een van de twee zussen spreekt 5 woorden Engels, maar het is gezellig! Als we in bed liggen horen we hen nog zeker een uur navertellen en horen we telkens opnieuw 'hello' en 'krien'... Blijkbaar had ik gevloekt nadat de ene zus hello zei, maar dat hoorde ik toen natuurlijk niet.

Na een heerlijke nacht staan we fris op. Maar vertrekken gaat niet vanzelf natuurlijk. De moeder adopteert ons als haar dochters (sorry ma en moeke) en laat ons niet vertrekken na een noedelsoepontbijt, En een bezoekje aan de winkel van haar dochter. De dochter is een schoonheidsspecialiste. Kan je het al raden? We krijgen een volledige nagelverzorging. Ziehier het resultaat:

Na veel dankuwels beginnen we aan onze volgende fietsdag. Er was inderdaad een guesthouse in het volgende dorp, maar de weg was nog lang... Dus als de nood het hoogst is, is de redding nabij, bewijs nummer zoveel...