Een rondje op het Boloven Plateau

Juist ja. Een plateau. We fietsten onze eerste bergopkilometers! En hoe! De eerste dag fietsten we 40 km bergop, niet glooiend, maar echt bergop, 40 km aan een stuk. Het vals platte van de Naamsesteenweg afgewisseld met lange Keizersbergen. Ook al was het vroeg in de ochtend en was het redelijk fris op het plateau, de liters zweet dropen van ons en onze fietsen. Maar het was echt de moeite!

Onderweg leerden we alles over koffie. De weg tussen Pakse en Paksong wordt ook de koffieweg genoemd omwille van de koffieplantages. We zagen grote plantages, met daarin hele families (van heel klein tot heel oud) aan het werk om de koffiebessen te plukken. Voor elk huis onderweg lagen de bessen te drogen en we zagen ook een groot fabriek waar ze de gedroogde bonen sorteerden op grootte.

Indrukwekkend! Meer dan ooit zijn we ook overtuigd van de noodzaak van eerlijke koffie: er komt veel (familiale) handenarbeid aan te pas vooraleer we in Europa een tas koffie kunnen drinken.

Het plateau staat bekend om z'n frisse wind en de vele watervallen. Het was er inderdaad veel frisser, we moesten een pull opdiepen uit de fietstas en twijfelden of we schoenen zouden aandoen. Er kwam zelfs een nieuw criterium tijdens het zoeken van een guesthouse: een douche met warm water! Het deed wel eens deugd om af te koelen. De watervallen zijn ook leuk. De ene is natuurlijk mooier dan de andere, maar ze doorstaan allemaal de vergelijkende test met de watervallen van Coo... Sommigen waren heel rustig waardoor we leuke vogels zagen, da's altijd genieten.

De tweede dag moesten we tot onze verbazing nog 10 km bergop, naar Paksong. Een dorp waar niets te zien is, we waren blij dat we niet tot hier fietsten voor een goedkope guesthouse, maar voor de duurdere lodge kozen aan de watervallen. Paksong is het hoogste punt op het plateau (ongeveer 1000m), nadien was het dus ambiance. Een lichtglooiende weg, met al veel bergaffen naar Tha Teng. Een dorp waar nog minder te zien was... Er kwamen ook weinig toeristen, soms leek het zelfs alsof ze schrik hadden van die twee 'falangs' (vreemdelingen). Onderweg veel plantages: koffie, thee, teak (foto), bananen, ananas, wonderboomvruchten en dingen die we niet kennen. De omgeving was schitterend met bergen rond ons en veel groen.

De derde dag mochten we 30 km bergaf fietsen naar Tad Lo, een waterval met een gezellig dorpje. 30 km bergaf, da's simpel denk je dan. Nee hoor, het was slechte gravel. Opletten dus en niet te hard naar beneden vliegen want dan wordt het gevaarlijk om uit te glijden. Weer een fantastisch moment onderweg. De omgeving van zo'n gravelroad ziet altijd bruin van het stof, tot boven in de bomen, een raar beeld. Opeens kwamen we in een dorpje waar een vrouw zat te weven. Een bijna surrealistisch beeld: in die bruine stoffige omgeving maakte ze een prachtige zijden sarong. En hoe? Haar lichaam gebruikte ze als weefgetouw, kijk maar op de foto.

In Tad Lo kwamen we weer in toeristenland, het is toch alitjd een groot verschil met de contacten onderweg. We kwamen onze eerste Laotiaanse Vlamingen tegen, uit Zwijndrecht. Eens wat anders dan gepensioneerde fietsende Nederlanders... Het was er gezellig en 's namiddags deden we nog een wandeling naar een andere waterval. Die bleek echter droog te staan, niet alleen door het droge seizoen, maar ook door een stuwmeer hogerop. De laatste dag fietsten we terug naar Pakse, 90 km. De eerste 10 weer stevig bergop, maar nadien was het zalig fietsen, vooral bergaf...