Ho Chi Minh City

Oftewel Saigon voor de vrienden.

Als we dachten dat we al in druk verkeer fietsten... Dat was mis. Saigon overtreft al het voorgaande. Maar we zijn er nog! Els vindt het zelfs plezant. Nadat we een uur door de avondspits fietsten blonken haar ogen van de pret. Mijn hart daareentegen b(l)onk van het overslaan.
Eigenlijk valt het mee. Zolang je rechtdoor kan zit je in de stroom brommers en moet je gewoon doortrappen en af en toe uitwijken voor iets dat trager is dan jezelf. Kruispunten zijn ook nog te doen, zolang je als eerste aan het licht staat zodat je kan wegspurten van zodra het groen wordt. Als je vanachter staat komt het verkeer er van de andere kant al aan vooraleer jij over bent. Ronde punten zijn iets spannender... De beste manier: zorgen dat je links en rechts geflankeerd wordt door brommers en dan gewoon mee doorrijden. is dit niet het geval, tja, dan is het door het kleinste vrije gaatje wringen. Als er een bus of een auto bijkomt, dan telt het recht van de grootste...


Grappig: Vietnamezen blijven zelfs in deze drukte vragen waar je vandaan komt... Toen we 'uit Belgie' zeiden, vroeg iemand of we die twee madammen zijn die de wereld rondfietsen... Ja Gino, Ingrid en Nicole zijn zelfs al gekend bij de Vietnamezen...

Gisteren deden we nog een toer naar een Cau Dao tempel, een Vietnamese godsdienst-sekte met veel tierlantijnen en gemix van andere godsdiensten. Voor de eerste keer deden we ook aan oorlogstoerisme en bezochten we de Cu Chi tunnels, waar de Vietcong schuilden tijdens de oorlog. Interessant.

Het doet deugd om terug in toeristischere stad te zijn. De laatste dagen aten we vooral noedelsoep en rijst met lauwe dingen. Het is plezant om van een menukaart te kunnen kiezen wat we eten. Voordien was er ook keuze: tussen soep en soep en ingewanden en ander ongedefineerd vlees.
Je merkt het, het wordt tijd dat we naar huis gaan... Onze experimenteerdrang en avontuurlijke geest wordt elke dag kleiner. We zondigden zelfs eens met een KFC (Kentucky Fried Chicken, een Amerikaanse fastfoodketen alla McDonalds).


Morgenavond vliegen we terug naar huis. We kijken er naar uit. Nu nog eerst kadookes kopen voor al die jarigen die we misten en souveniers voor onszelf. Ook nog genieten van die laatste heerlijke Vietnamese koffie met gecondenseerde melk en ijs, die toch wel lekkere noedelsoep en een laatste keer zeggen dat we uit Belgie komen, en neen, we zijn geen zussen, kijk maar: blond en klein en donker en rond...

De Mekong delta

De Mekong. Da's wat anders dan 't Scheld! (als zelfs een Aantwaarpener het zegt...)
We volgden de Mekong in Cambodia en Laos en hier in Vietnam fietsten we drie dagen in z'n delta. Amai, veel water dat z'n weg naar de zee zoekt. De mensen maken dankbaar gebruik van al dat water om rijst te verbouwen. Nu, bij het begin van het regenseizoen, is het oogsttijd. We zijn onder de indruk van de zware handenarbeid: mensen staan uren gebukt en tot boven hun knieen in de modder. Da's wat anders dan een beetje rondfietsen...


We waren ook onder de indruk van de levenswijze in de delta. Erg verschillend en ook armer dan we tot nu toe zagen in Vietnam. We dachten vaak terug aan Cambodia. Dat ligt amper 80 km verder, het is dus eigenlijk hetzelfde gebied.


Ons hoofddoel in de delta was het Tram Chim Nationaal Park. Een natuurpark dat internationaal bekend staat omwille van de sarus kraanvogels die hier broeden. Tot tien jaar terug zaten er duizenden. Nu nog maar een paar honderd... De internationale bekendheid straalt niet af in het bezoekerscentrum. Zeker niet als je er als individuele toerist toekomt. De zogezegde gids wou enkel een boottocht verkopen en kwam niet verder dan te zeggen wat de prijs was. Er was ook niemand die veel Engels kon, Grr. Gelukkig liep er een andere madam rond die moeite wou doen om te snappen wat we wilden: niet alleen een boottocht, maar ook zelf rondwandelen.

Na veel vijven en zessen vonden we een weg die in het park liep. Spijtig genoeg begon het na 1 km keihard te regenen, waardoor we druipend terug naar onze kamer vluchtten...


De boottocht de volgende ochtend was de moeite waard. Amai, nog nooit zagen we zoveel vogels tegelijk in een oogopslag! Verschillende soorten reigers, purperen meerkoeten totdat je sterrekes zag en verschillende zangvogels. Na wat zoeken zagen we ook 7 saruskraanvogels. Neige beesten. Het compenseerde de lulligheid van onze 'gids'. Een voorbeeld: toen we naar een uitkijktoren liepen, werd Els gestoken door een insect. Haar knie veranderde in 1 minuut in een dikke boebel met 20 kleine boebels op. Niet om aan te zien en ook pijnlijk. Toen we vroegen of hij niets verzachtends had kwam er enkel een 'nee'. Toen ik vroeg of hij geen planten kende die verzachten kreeg ik als antwoord dat er alleen gras groeide! Dat zou een natuurgids in Belgie eens moeten zeggen... Gelukkig ging het vlug terug beter met de knie en Els.

Een dag uit het leven van twee fietsters

Donderdag 15 maart

6.00u. De wekker loopt af. Nog slaperig trekken we onze kleren aan en pakken we onze fietsen. Om 6.15u zitten we aan het ontbijt, dat inbegrepen was in de overnachting in de 'beach resort' van Lang Co. Het ontbijt bestaat uit: een vettige omelet, vettige frieten! en een garnaal-groentensoepje. Niet echt een ontbijt waar we lang op fietsen, we hebben nochtans energie nodig.
Deze ochtend staat de Hai Van Pass op de agenda. Een heuse bergpas, 10km naar boven, vanaf de zee tot 550m. Deze ligt op de beruchte Highway 1, maar gelukkig is er sinds enkele jaren een tunnel voor de eindeloze verkeersstroom. De pas wordt nog enkel door toeristenbussen, gekke fietsers en explosieve camions gebruikt. Wij content: de weg -bijna- voor ons alleen, dus geen getoeter in onze oren en vieze uitlaatgassen in onze neus.
Het klimmen gaat vlot. We vertrokken vroeg genoeg zodat het nog fris is en genieten van het landschap. Uiteindelijk fietsen we in 1 uur naar boven, met rustpauzes erbij deden we er bijna 2 uur over. Kletsnat van het zweet en met lege drinkenbussen komen we boven. Gelukkig staan er voldoende kraampjes om bij te tanken... Ook fietsen vraagt brandstof.
We zijn dubbel content, dit is een letterlijk hoogtepunt.De afdaling is zalig! Zonder trappen, op amper 20 min., zijn we weer 10km verder...Terug beneden moeten de spieren terug in actie komen, en dat voelen we. Gek. Of toch niet zo gek, er is serieuze tegenwind. Het is dus stevig trappen tot Da Nang, een grote stad die we in principe enkel voorbij willen.
Maar omdat we een vierwielig vervoermiddel zoeken om de grote afstand tot Ho Chi Minh City af te leggen, stoppen we er.
Na de stressvolle en slapeloze nacht op de nachtbus, mikken we op de nachttrein. Nadat Els minstens 3 keer het station in een uit loopt, van het ticketkantoortje naar de bagageafdeling en weer terug, lukt het haar om tickets vast te krijgen voor op 18 maart. Ma en Sanne, jullie verjaardag vieren we dus op de trein. We kozen voor de luxe trein: vertrek om 11.40u een aankomst om 5.30u, in een soft sleeper. Dat beloofd. Klein detail: een luxetrein heeft geen bagagecompartiment, de fietsen vertrekken dus 2 uur vroeger en komen een uur later aan, met een andere trein. Ook dat beloofd...
Ons middagmaal nemen we in een lokaal restaurant met buffet. Stel je niet te veel voor. Zoals gewoonlijk zitten we op kinderstoelen en eten we aan een kleine tafel. Maar het smaakt en we doen weer energie op voor het vervolg van onze dag: op naar Hoi An.
De weg naar Hoi An begint weer veel te druk volgens onze goesting, ook al is het een kleine weg volgens de kaart. Het genieten is ver weg. Om het erger te maken, blijft de wind uit de verkeerde richting waaien.
De laatste 15km zijn gelukkig iets rustiger en worden opgevrolijkt door een lokale voetbalmatch. Op een "pattatenveld" en met een te platte bal, maar het is wel ambiance.
Doodmoe komen we aan in Hoi An, 72 km op de teller, niet bijzonder veel.
We verwennen onszelf met een goed hotel, slepen onszelf tot het eerste het beste restaurant en als figuurlijk hoogtepunt van de dag eten we een zakje M&M's.
Da's lang geleden...
Moet ik nog schrijven dat we om 8.30u als een blok in slaap vallen?

Karstgebergte en Keizerlijke gebouwen.

Ninh Binh zouden we op onze route aandoen, gewoon omdat de stad toevallig op de route lag naar het Cuc Phuong Natinal Park en een mens toch ergens moet overnachten.Omwille van het weer (koud en regenachtig, erg Belgisch) zijn we er uiteindelijk twee nachten gebleven.Een geluk bij een ongeluk: de omgeving van Ninh Binh is erg mooi. De meeste toeristen gaan er tempels en grotten bezoeken en maken een tochtje met een Sampan langs het prachtige karst-klandschap. De grotten en sampan hebben we gelaten voor wat ze zijn. In de plaats daarvan hebben we een mooie fietstocht gemaakt langs kleine wegeltjes en dorpjes.Ondanks het rotte weer hadden we dus toch een mooie dag. Ook Cuc Phoung NP was voor ons super: na twee maand en een half, hadden we eindelijk eens de kans om vogels te spotten a volonté. En dat hebben we ook gedaan: op 10 uur tijd hadden we 13 nieuwe soorten. Omwille van overvolle treinen en bussen waren we genoodzaakt na Cuc Phoung nog eens een dag in Ninh Binh te blijven, dik tegen mijn (Els) goesting. Uiteindelijk hebben we ook van die dag weer genoten. We fietsten naar een wet-land in de hoop nog wat vogels te kunnen kijken. Ook dat bleek een mooi stuk karstlandschap te zijn waar ze zelfs gewoon zijn om vogelkijkers over de vloer te krijgen! We werden getrakteerd op een prive sampantochtje van 1.5 h, weg van de klassieke toer voor de 'gewone' toerist. Voor een keer was Vietnam zalig stil! Intussen zijn we, na een helse nacht busrit, veilig in Hue beland. Het aantal toeristen dat hier elke dag in de stad wordt gedropt is ongelofelijk maar heel begrijpelijk. De 'Imperial city' in de Citadel is een oase van rust in de drukke stad. De Keizerlijke gebouwen staan in mooie tuinen waardoor je meer het gevoel krijgt in een park te wandelen dan in een museum. Vandaag maakten we een fietstocht naar twee Mausoleums. Er werd heel wat tijd besteed aan de keuze van de precieze plaats waar de Keizers hun Mausoleum wilden bouwen: de omgeving moest evenwichtig zijn zodat deKeizers in alle rust een konden worden met de natuur. En effectief, het Tu Duc mausoleum straalde inderdaad een en al rust uit. De gebouwen op zich zijn erg vergelijkbaar met deze van de 'Imperial City', maar de tuin er rond maakt het geheel af. De keizer van het tweede Mausoleum had een beetje last van grootheidswaanzin: zijn monument was vooral indrukwekkend omwille van de ligging op een bergflank. De hoofdgebouw was binnenin volledig bekleed met kleurig glas en keramiek. Voor ons is dat erg kitcherig, Vietnamezen zijner gek op. Morgen rijden we een stukje langs de kust, op weg naar het Bach Ma N.P.

Fietsen in Vietnam.

Vietnam is duidelijk geen ontwikkelingsland meer: je ziet veel mooie en nieuwe huizen, er zijn veel auto's en nog meer brommers, geld haal je in elke stad uit de muur, de meeste mensen dragen schoenen en zo kan ik nog verder gaan... Iets werd echter nog niet ontwikkeld: verkeersopvoeding. Enkele verkeersregels die hier niet gelden: je houdt rechts op de weg, de zwakke weggebruiker heeft altijd voorrang, voorsorteren als je wilt afslaan, in de bebouwde kom mag je max. met 2 naast elkaar fietsen, links voorbijsteken... Op de meeste wegen is er wel een fietspad: een aparte strook afgescheiden door een doorlopende witte streep, in principe een goede zaak. Maar, hier enkele 'verkeersregels' die van toepassing zijn: - de hoofdweg rij je altijd op zonder te kijken, het fietspad is dan de oprit of invoegstrook-als fietser rij je op de witte scheidingslijn - remmen zijn er voor de 'fouf'...de kunst is om zo weinig mogelijk te remmen - dit betekent dat het snelle verkeer, bussen en auto's, altijd en overal voorbijsteekt: in een bergop, in een bocht, als er al voorbijgestoken wordt,... - omdat je niet mag remmen, moet je ervoor zorgen dat de anderen uit deweg gaan. Dat doe je door heel luid te toeteren. Je kan het je wel voorstellen dat het even wennen is na het verkeersarme Laos. De drukte op zich valt mee, ook in de steden. Het is het gevaarlijke rijgedrag en constant getoeter dat het vermoeiend maakt. Op een bepaald moment dachten we er zelfs aan om oordopjes in te steken. Het nadeel is dan dat je het getoeter niet meer hoort, toch wel een teken van gevaar... We proberen de rustigere wegen op te zoeken. Niet altijd makkelijk: onze wegenkaart blijkt ineens niet gedetailleerd genoeg (nochtans dezelfde schaal als de vorige landen) en ineens ligt er een snelweg waar volgensde kaart niets is... Alles gaat hier snel. Ons Vietnamees gaat ook snel. Toen we de eerste keer op zoek moesten naar het stadscentrum bleek dat er wel een bord stond: 'trung tam'. Als je dat dan wil vragen moet je iets zeggen wat klinkt als 'chum duhm'. Je moet het maar weten. Overal langs de weg staan theestalletjes met grote reclameborden 'tra'. Na twee dagen gesukkel en straffe koffie drinken leerden we dat we 'tchjaaa' moeten vragen... Gelukkig kochten we een taalgidsje en is de geletterdheid hoog. We kunnen dus vaak aanduiden wat we willen en dan oefenen in de uitspraak. Een klinker kan je op 6 verschillende manieren uitspreken, met als gevolg zes verschillende betekenissen... Hopelijk gebruikten we nog niet te veel scheldwoorden in ons gestotter om thee of eten. Tot nu toe kwamen we alleen schatten van mensen tegen, die vaak veel moeite doen om je te geven wat je nodig hebt. Sommigen hebben wel weinig fantasie om ons 'Vietnamees' te verstaan, maar dat went. Vietnam is dus alweer een toffe ervaring!

Een uur vliegen, een wereld van verschil

Luang Prabang- Hanoi is amper een uurtje vliegen. Zodra je de luchthaven binnenstapt heb je echter de indruk dat je een ander wereld deel binnenstapt. Plots is het een en al efficientie, goed engels en een gamma aan producten op de toonbanken. Eenmaal in de binnenstad werd het contrast alleen maar scherper. Hanoi is een bruisende stad met veel verkeer dat kriskras over de weg rijdt (zie volgende post) en constant toetert. Ondanks de drukte voelden we er ons direct thuis. Krien had een hotel gekozen zonder echt op de lokatie te letten, althans dat beweert ze... Toevallig lag het hotel knal in het drukke 'old quarter' en vlak bij een door toeristen geliefd Bia Hoi plek. Bia Hoi is goedkoop bier van het vat en drink je bij voorkeur op een terraske. Terraske betekent in Hanoi nietmeer dan een koppel kindertuinstoelen van goedkoop plastic op de rand van de straat en een voetbankje als tafeltje. Je kan je zo uren amuseren met het observeren van mensen. En ja hoor Karin, er valt heel wat te zien!!! Ondanks het toch wel frissere weer blijven de toeristen schaars gekleed rondlopen. De hele stad, of althans de stukken die wij bezochten warenerg gezellig. Een wirwar van kleine straatjes met allerhande winkeltjes (Zowel voor toeristen als locals), straatverkoopsters, cyclo-taxi's en eetstalletjes in de Old Quarter. Brede lanen met bomen, westerse winkelsen mooie statige gebouwen in de French Quarter. We hebben dan ook genoten van de twee dagen in de Vietnamese hoofdstad. Hanoi uitrijden per fiets viel best mee. Je laat je gewoon met de stroom meegaan en rij even roekeloos als de Vietnamezen... De eerste fietsdag in Vietnam was niet direct een hoogvlieger. Een grootstad uitrijden betekent zowiezo minstens dertig kilometers druk verkeer en gesloten bebouwing. Bovendien hadden we onze eerste regendag in Azie. Na een kleine dertig kilometer lieten we ons met plezier uitnodigen op een feestje ter ere van volle maan. Naast een aantal kopjes thee, werden we ook getrakteerd op iets wat we niet kenden: een kwart noot- achtig iets, een groen blaadje en een stukje wortel. Je moest het geheel in je mond stoppen en dan stevig kauwen. Mijn lichaam reageerde nogal erg op datspul: het was plots of ik helemaal wegdraaide. Krien was gelukkig iets voorzichtiger en voelde niet zoveel. Nadien begrepen we dat die dingen gekend zijn als bedelnoten. Naast een rode mond geraak je er dus ook van in hoger sferen. Naarmate de kilometers vorderden stonden er steeds minder huizen en was er meer plaats voor rijstvelden afgewisseld door megafabrieken voor schoenen en andere producten bestemd voor het westen. e tweede fietsdag, bestemming Halong bay, zullen we niet snel vergeten.We deden minstens 15 km door een gebied waar steenkool werd gewonnen. De lucht, de straat, alles zag gewoon pekzwart. Dankzij de aanhoudende miezerregen, duurde het niet lang of onze fiets, voeten en benen waren helemaal aangepast aan de omgeving! We hebben ons die avond getrakteerd op een luxeuze hotelkamer met bad en zicht op Halong Bay! Halong Bay! Krien droomt al meer dan 10 jaar van een bezoek aan dit unieke landschap van karstgebergte in de zee. In Hanoi hadden we ons laten verleiden om een vrij luxueuze trip te boeken: een 24 uurs trip per boot, in kleine groep, inclusief lunch, dinner en ontbijt. Toevaliig kwam ervoor mij nog gratis een uurtje kayakken bovenop. Het was het wachten en geld meer dan waard. Op de foto's zal je nog even moeten wachten, het lukt niet om ze op te laden.