Ho Chi Minh City

Oftewel Saigon voor de vrienden.

Als we dachten dat we al in druk verkeer fietsten... Dat was mis. Saigon overtreft al het voorgaande. Maar we zijn er nog! Els vindt het zelfs plezant. Nadat we een uur door de avondspits fietsten blonken haar ogen van de pret. Mijn hart daareentegen b(l)onk van het overslaan.
Eigenlijk valt het mee. Zolang je rechtdoor kan zit je in de stroom brommers en moet je gewoon doortrappen en af en toe uitwijken voor iets dat trager is dan jezelf. Kruispunten zijn ook nog te doen, zolang je als eerste aan het licht staat zodat je kan wegspurten van zodra het groen wordt. Als je vanachter staat komt het verkeer er van de andere kant al aan vooraleer jij over bent. Ronde punten zijn iets spannender... De beste manier: zorgen dat je links en rechts geflankeerd wordt door brommers en dan gewoon mee doorrijden. is dit niet het geval, tja, dan is het door het kleinste vrije gaatje wringen. Als er een bus of een auto bijkomt, dan telt het recht van de grootste...


Grappig: Vietnamezen blijven zelfs in deze drukte vragen waar je vandaan komt... Toen we 'uit Belgie' zeiden, vroeg iemand of we die twee madammen zijn die de wereld rondfietsen... Ja Gino, Ingrid en Nicole zijn zelfs al gekend bij de Vietnamezen...

Gisteren deden we nog een toer naar een Cau Dao tempel, een Vietnamese godsdienst-sekte met veel tierlantijnen en gemix van andere godsdiensten. Voor de eerste keer deden we ook aan oorlogstoerisme en bezochten we de Cu Chi tunnels, waar de Vietcong schuilden tijdens de oorlog. Interessant.

Het doet deugd om terug in toeristischere stad te zijn. De laatste dagen aten we vooral noedelsoep en rijst met lauwe dingen. Het is plezant om van een menukaart te kunnen kiezen wat we eten. Voordien was er ook keuze: tussen soep en soep en ingewanden en ander ongedefineerd vlees.
Je merkt het, het wordt tijd dat we naar huis gaan... Onze experimenteerdrang en avontuurlijke geest wordt elke dag kleiner. We zondigden zelfs eens met een KFC (Kentucky Fried Chicken, een Amerikaanse fastfoodketen alla McDonalds).


Morgenavond vliegen we terug naar huis. We kijken er naar uit. Nu nog eerst kadookes kopen voor al die jarigen die we misten en souveniers voor onszelf. Ook nog genieten van die laatste heerlijke Vietnamese koffie met gecondenseerde melk en ijs, die toch wel lekkere noedelsoep en een laatste keer zeggen dat we uit Belgie komen, en neen, we zijn geen zussen, kijk maar: blond en klein en donker en rond...